Schade, het feest is voorbij

De octopus

Veel gekker moet het toch niet worden met dit WK. Sinds een paar dagen verschijnt, zelfs  in de kwaliteitskranten, het bericht over een octopus die wordt geraadpleegd bij het voorspellen van voetbaluitslagen. Bijgeloof en topsport, er zijn talloze boeken over geschreven.  Maar zoals gezegd, we naderen nu toch een punt waarop de twijfel aan het gezonde verstand van  mensen onontkoombaar wordt. Hoe zat het ook al weer met die Verlichting die wij hier in het Westen hadden doorgemaakt.  Hielden wij anderen niet voor dat onze beschaving, juist vanwege die Verlichting,  een hoger niveau van ontwikkeling had doorgemaakt dan andere beschavingen.   Tegelijkertijd wachten wij in spanning af hoe een weekdier zijn acht tentakels uitstrekt naar een mossel, en menen daarin een aanwijzing te zien  naar welk team de gunst van de voetbalgoden  uitgaat.

Anderen halen er papegaaien en andere napraters bij. Papegaaien zijn er voldoende in het legioen van deskundigen dat dagelijks zijn commentaar over ons uitstort. Maar een octopus? We hebben nog twee dagen te gaan. Tijd genoeg voor de voorgangers in dit mediaspektakel om de mening te vragen aan Bokito, aan Mr. Ed het sprekende paard, ja, waarom eigenlijk niet die van Tanja, het vorig jaar overleden  Nijlpaard uit Artis. Ja, maar die is dood….  SO WHAT??

Tijd voor wat muziek. La Piovra (ja, de Octopus)

Eén finale die je sowieso niet mag missen.

Het Olympisch Stadion in München, ergens in een niet zo ver verleden.

Hij blijft leuk.

“Beckenbauer… , obviously a little bit of a surprise there”

Adiós Argentina

Het heeft niet zo mogen zijn.

Brazilië verlaat het toernooi

Meestal vind ik het vervelend als Brazilië wordt uitgeschakeld op een WK-toernooi. Want om de een of andere reden heerst bij mij nog altijd het idee dat de Brazilianen kunnen voetballen zoals het spel is bedoeld.  Waarschijnlijk heb ik dat Braziliaanse droomvoetbal voor het laatst in 1982 gezien tijdens het WK in Spanje. Natuurlijk is Brazilië nog twee keer daarna kampioen geworden (1994 en 2002), maar toen speelden de Brazilianen al volgens een ander concept. Ook Nederland speelt nu volgens een ander concept dan tijdens vorige toernooien. Daarover is al genoeg gezegd. Anderen moeten het verhaal over Nederland maar vertellen. Ik heb vanmiddag zo’n rare wedstrijd gezien, dat ik het graag aan anderen over laat om die pot te becommentariëren.

Dit toernooi heb ik maar heel weinig van Brazilië kunnen zien. Daarom vond ik het  jammer dat Brazilië en Nederland elkaar al in de kwartfinale tegenkwamen.  Dan moet er een ploeg verliezen, en aangezien je Nederlander bent, hoop je Brazilië. Dan zie je die eerste helft, en  denk je, ze spelen niet briljant die Brazilianen, maar tegelijkertijd  weet je ook dat je vandaag dit stukje niet hoeft te schrijven.  Het kan verkeren.

De muziek dan. Brazilianen houden van samba-muziek, ik niet. Ik kan mij echter voorstellen dat op dit moment de samba niet klinkt in dat grote land. Misschien doe ik de Brazilianen en hun fans dan ook meer plezier met deze  muziek van  Heitor Villa-Lobos, uitgevoerd door David Russell op gitaar.

Verwachtingen voor Nederland-Brazilië

In zenuwachtige spanning kijken we uit naar de wedstrijd van vanmiddag. Wat verwacht ons UBA/HvA-volkje van de prestaties van Oranje? Als we kijken naar de eerste 35 inzenders van de formulieren voor de kwartfinales is dat nogal gematigd: bij de totostand voor Nederland-Brazilië vinden we 8 x een 1, 15 maal een 2, en 12 maal een drietje. Verstandige types toch, die bibliotheekmedewerkers…
Sanne

Japan naar huis

Penalties beslissen de strijd. Het is bij penalties altijd goed opletten hoe de spelers erbij staan voor het nemen van een strafschop. Soms zie je overduidelijk dat het misgaat. Zoals bij Marco van Basten tegen de Denen in 1992. Vanavond kon ik eigenlijk niets zien. Ja, ik was eigenlijk bang dat mijn favoriete speler uit het Japanse team, Keisuke Honda zou falen. Maar die legde hem er juist keurig in, niets aan de hand. Honda heeft dit seizoen nog enkele maanden bij VVV gespeeld, voordat hij werd getransfereerd naar CSKA  Moskou. Voor zijn vertrek zorgde hij er voor dat VVV steeds was te vinden in het linkerrijtje van het eredivisieoverzicht. Na zijn vertrek veranderde dat al snel. Ik plaats hierbij een foto van de sterspeler.

Dan de muziek ter afscheid. Ik weet van Japanse muziek nagenoeg niets. Behalve dan Ryuichi Sakamoto. Het is dan ook niet zo gek dat ik hem kies. De melodie zal veel mensen wel bekend in de oren klinken. Ik wacht jullie reacties af. Aan het geven van het goede antwoord is geen prijs verbonden.

De muziek die hier te horen is is vooral bekend van de film “Merry Christmas Mr Lawrence” uit 1983

Prijswinnaars Eerste ronde

We feliciteren Martin Brandsma, Yvonne van Hout en Marco Streefkerk van harte met hun prijs in de eerste ronde. Zij winnen resp. 125, 75 en 50 euro. Het was spannend tot het einde toe. Tegen het vernuft van Martin Brandsma was geen kruid gewassen, maar al eerder stonden Meta Bossers en Kitty Berteling hoog in de ranglijst.
Dit werd echter een geval van “twee HvA-ers vechten om een been, en de derde loopt ermee heen”. Dankzij een geweldige eindspurt heeft Yvonne van Hout de tweede prijs in de wacht gesleept. De redactie heeft natuurlijk ook Yvonne gevraagd iets over zichzelf te vertellen:

Als mediatheekmedewerker werk ik bij de HvA locatie Wenckebachweg (Domein Onderwijs en Opvoeding). De voetbalpool vond ik zo’n leuk initiatief dat ik me meteen heb ingeschreven. Ik kijk graag naar voetbal. En dan is vooral het WK leuk om te volgen. Zoveel landen, zoveel teams, dat maakt het interessant. Zelf heb ik ook gevoetbald (lang geleden). Ik speelde zelfs een aantal jaren met veel plezier in het plaatselijke jeugdelftal. Ons voetbaltenue was zwart wit. Dat doe ik nu niet meer, het is nu hardlopen geworden, maar kijken naar WK wedstrijden doe ik nog wel.

Yvonne van Hout

Nederland – Brazilië

Het is al weer 11 jaar geleden dat Nederland voor het laatst tegen Brazilië heeft gevoetbald. Het ging om een vriendschappelijke wedstrijd die een eindstand kende van 2 – 2 (9 oktober 1999). Het jaar ervoor ontmoette Nederland Brazilië in de halve eindstrijd op het WK in Frankrijk. Nadat Brazilië voor rust op 1-0 voorsprong kwam, schoot Kluivert in de 87^e minuut Nederland langszij. De verlenging die volgde leverde geen doelpunten op. Bij de strafschoppen ging het mis. Nederland had in die tijd slechte ervaringen met het nemen van strafschoppen. Herhaaldelijk is Nederland op een toernooi uitgeschakeld bij het nemen van strafschoppen. Er ontstond een soort angstsyndroom.

In 1996 speelde het Nederlandse elftal weer een vriendschappelijke wedstrijd tegen de Brazilianen, het werd 2 – 2. Dan komen we terecht bij het WK in de Verenigde Staten. Het was toen in de kwartfinale dat beide landen elkaar ontmoetten. De wedstrijd kwam langzaam op gang. Bij de rust stond het nog 0 – 0. De tweede helft begon slecht voor Nederland. Romario en Bebeto zetten Brazilië op een voorsprong van 2 – 0. Kennelijk had Nederland een wake-up call nodig. Nederland kwam sterk terug en scoorde binnen 10 minuten tijd twee treffers (Bergkamp en Winter). Een omstreden vrije trap toegekend aan Brazilië verpestte het feest voor de Nederlanders. Branco scoorde in de 80^e minuut. Einde verhaal.

Een vriendschappelijke wedstrijd in 1989 werd door de Brazilianen gewonnen. Op 3 juli 1974 troffen Nederland en Brazilië op het WK in Duitsland elkaar in een snoeihard treffen. Neeskens opende in de 50^e minuut de score, en Cruyff mocht het karwei in de 65^e minuut afmaken. Ik weet nog goed dat het heel erg spannend was. Het idee dat Nederland in 1974 op zijn gemak naar de finale is gewandeld is niet juist. Net zo min als de perceptie die de meeste Nederlanders hebben van de finale tegen West-Duitsland.

Ook van Engeland nemen wij op gepaste wijze afscheid.

Enkele dagen voor het toernooi liet FIFA-baas Sepp Blatter nog weten dat hij nooit zou toestaan dat moderne audiovisuele hulpmiddelen beslissingen van grens- of scheidsrechters zouden kunnen terugdraaien. Hij beargumenteerde zijn stellingname dat arbitrale missers het spel voorzagen van de broodnodige emotie. Daarin heeft hij natuurlijk gelijk. Ik denk dat we de wedstrijd van zondagmiddag 27 juni toch wel redelijk snel zouden zijn vergeten, ware het niet dat we deze blunder ons nog lang zullen heugen. De vergelijking met 30 juli 1966 in Wembley gaat natuurlijk in zoverre mank dat het toen de finale was.

Heeft Duitsland dan niet terecht gewonnen? Ik denk dat we hierover niet al te lang hoeven te praten. Voor mij is dat in ieder geval geen echte vraag. Maar dat neemt niet weg dat we onze vrienden van de overkant ons respect moeten betuigen. Ik dacht eerst aan het plechtstatige Jerusalem, maar kies uiteindelijk toch maar voor het niet minder patriottische “I vow to thee my country”